My Favourite Dramas :Taiyo no Uta(2006)

Taiyo no Uta

เรื่องย่อ

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวของสาวน้อยอายุ 16 อามาเนะ คาโอรุ(ยูอิ) ซึ่งเป็นโรคสุดยอดของความหายากคือโรคXP เป็นโรคที่เซลในร่างกายต่อต้านรังสีUVอย่างรุนแรงทำให้เมื่อโดนแดงอาทิตย์แล้วเซลล์ในร่างกายของเธอจะตายอย่างรวดเร็วโดยไม่สามารถซ่อมแซมได้ดังนั้นคาโอรจึงุออกไปข้างนอกได้เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้นด้วยเหตุนี้เองคาโอรุจึงมีชีวิตที่ผิดแปลกไปจากคนอื่นๆ ไม่กี่สิ่งที่เธอมีอยู่ในชีวิตคือพ่อและแม่ที่รักและเอาใจใส่เธออย่างที่สุดกับเพื่อนสนิทตั้งแต่วัยเด็ก มิซากิ แต่สิ่งเดียวที่เป็นเพื่อนเธอยามอยู่ลำพังนั้นมีเพียงเสียงดนตรี และกีต้าร์ของเธอเท่านั้น อามาเนะคาโอรุ นั่งเฝ้ามองฟูจิชิโร่ โคจิ ผ่านทางหน้าต่างอย่างเดียวดายเธอทำเช่นนี้มาเป็นเวลานานแสนนานแล้วแต่กลับไม่มีโอกาส ได้พบกับเขาเสียที เนื่องจากโรคที่เธอเป็นอยู่นั้นเป็นกำแพงใหญ่ขวางกันเธอเอาไว้กลางวันช่างเป็นเวลาที่แสนน่าเบื่อเธอเห็นผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาพร้อมกับรอยยิ้มภายใต้แสงอาทิตย์จากหน้าต่างห้องที่ติดแผ่นกรองแสงยูวีของเธอ เธอรู้จักกับดวงอาทิตย์อย่างห่างๆอย่างในหนังสือหรือโทรทัศท์ ในใจเธออยากจะรู้จักและสัมผัสกับมันอย่างใกล้ชิดแต่ดูเหมือนมันคงจะไม่ได้คิดอย่างนั้น
ช่วงเวลากลางคืน เวลาแห่งความเงียบเหงากลับเป็นช่วงเวลาเดียวที่เปิดรับให้เธอเข้าไปอยู่ร่วมกับมัน คาโอรุมักจะไปเล่นดนตรีเปิดหมวดตามลำที่สถานีรถไฟอยู่เสมอๆแม้เธอจะรู้ว่าไม่มีใครมาดูเธอแต่เธอก็มีความสุขที่จะขับขานบทเพลง ไปพร้อมๆกับกีต้าร์คู่ใจของเธอ
อยู่มาวันหนึ่ง วันที่เธอไปนั่งร้องเพลงเหมือนทุกครั้งโดยที่ครั้งนี้ มี มิซากิ เพื่อนสนิทของเธอ ตามไปดูด้วย ในขณะที่เธอกำลังขับขานบทเพลงอันแสนไพเระของเธออยู่นั้นก็มีบางอย่างทำให้มันหยุดชะงักลง... อามาเนะคาโอรุ หยุดการกระทำของเธอ และมองตามร่างของใครบางคนที่อยู่ในชุดนักเรียนมันธยมเดินผ่านไป ราวกับต้องมนสกด และความรู้สึกบางอย่างในใจ ก็เรียกให้เธอลุกออกไปจากที่ตรงนั้นและวิ่งตามร่างของคนที่เธอปรารถนาจะพบมานานแสนนาน
คาโอรุ เข้าไปแนะนำตัวกับโคจิแบบกระทันหันโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว โคจิรู้สึกงงและตกใจอย่างมากกับการกระทำของคาโอรุในตอนนั้นคาโอรุ : อามาเนะ คาโอรุค่ะ โคจิ : อะ..อะไร? คาโอรุ : อามาเนะ คาโอรุค่ะ โคจิ : อะ..อะไรนะ คาโอรุ : ฉันชื่ออามาเนะคาโอรุ ฉันอายุสิบหก อาศัยอยู่กับพ่อแม่ เล่นดนตรีเป็นงานอดิเรกนิสัยส่วนตัวอารมณ์ร้อน สวนแฟนยังไม่มี!โคจิ : หา!!! คาโอรุ : ฉันเฝ้ามองเธอมาตลอดเลยรอที่จะพบเธอมาตลอดเลยด้วย และฉันก็ยังไม่มีแฟน! โคจิ : เออ...ง่ะงั้นเหรอ ดะ..เดี๋ยวก่อนนะ คาโอรุ : ฉันยังไม่มีแฟน! โคจิ : อะ..เออ...เข้าใจแล้ว ปะ..แปปนึง คาโอรุ : สัตว์ที่ฉันชอบคือเสือชีต้าร์ส่วนกล้วยที่ชอบคือของกิน(ตื่นเต้นจนพูดผด) นักดนตรีที่ชอบ... คือมันมือเยอะมากเลยให้ฉันนับคงไม่ไหวแน่...
การแนะนำตัว คงจะดำเนินต่อไปแล้ว ถ้าหากไม่ได้ มิซากิมาขัดเอาไว้ "ขอโทษแทนเพื่อนฉันนะคะ" คาโอรุถูกพาตัวออกมาจากที่นั้นโดยที่เธอไม่เต็มใจเท่าไหร่ เธอเล่าเรื่องที่เธอเฝ้ามองโคจิอยู่ตลอดให้มิซากิฟังมิซากิบอกเธอว่า ที่จริงแล้ว โคจิอยู่ โรงเรียนเดียวกับเธอเธอจริงอาสาไปถ่ายวีดีโอมาให้คาโอรุ

คาโอรุดูภาพในกล้องวิดีโอ และเดินทับทางที่โคจิเดินหากแต่ต่างกันตรงที่โคจิเดินในเวลากลางวัน เธอมาหยุดอยู่ที่เก้าอี้ตรงป้ายรถเมย์ซึ่งเป็นที่เดียวกับที่เธอเฝ้ามองโคจิอยู่ตลอด วิดีโอหยุดเพียงแค่นั้น และแล้วความเงียบรอบข้างก็ทำให้เธอนึกถึง เสียงดนตรีขึ้นมา เธอหยิบกีต้าร์ขึ้นมาจากนั้นก็หลับตาลงและขับขานบทเพลงของเธออีกครั้งและแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อเธอลืมตาขึ้นมา ก็พบโคจิอยู่ตรงหน้า เธอตกใจอยู่ไม่น้อย จึงกล่าวสวัสดีตอนเย็นใจโคจิถามว่าเพลงเมื่อครู่เธอไป เอามาจากไหน แต่เมื่อรู้ว่าเป็นเพลงที่เธอแต่งเองก็ตกใจเอามาก และทั้งคู่ก็นั่งคุยกันเกี่ยวกับงานอดิเรกของตนคาโอรุชอบเล่นดนตรีส่วนโคจิชอบโต้คลื่น ทั้งคู่แลกเปลี่ยนความคิดกันอยู่นานพอสมควรจนถีงเวลาตีสี่ดวงอาทิตย์ใกล้ขึ้น เธอจึงขอตัวกลับบ้าน โคจิสัญญาว่า เมื่อปิดเทอมแล้วจะไปดูเธอร้องเพลง
ในที่สุดวันปิดเทอมที่เธอรอคอยก็มาถึง แต่สถานที่ที่เธอมักใช้เป็นที่ร้องเพลงเป็นประจำกลับถูกคนอื่นมาแย่งท่ซะนี่ เธอนั่งเท้าคางอย่างเบื่อหน่ายอยู่ที่นั่น ดูคนไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้ามาแยงที่เธอรองเพลงอย่างหน้าด้านๆ แต่เธอก็ทำอะไรไมได้ และอยู่ๆโคจิก็โผล่มาทักเธอเธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง แล้วปิดท้ายด้วยการถอนหายใจยาวๆ"ทั้งๆที่ฉันรอวันนี้มานานมากๆแท้ๆ" เธอพึมพำเบาๆ โคจิไม่อยากให้คาโอรุทำหน้าเศร้าแบบนั้นเขาจึงพาคาโอรุไปที่ๆเธอสามารถร้อง-เพลงได้ ในตัวเมือง... ที่ๆเหล่านักดนตรีเปิดหมวกจะมาร้องเพลงกัน คาโอรุเลือกที่ๆถูกใจได้แล้ว เธอก็เริ่มขับขานบทเพลงของเธอ... จากที่มีเพียงโคจิคนที่เดียวที่มาดูเธอผู้คนรอบๆนั้นก็เริ่มแห่กันมาเรื่อยๆ เธอดึงดูดพวกนักดนตรีคนอื่น จนเข้ามาแจมด้วย

หลังจากนั้นคาโอรุก็ขับขานบทเพลงอีกเพลง ที่เธอแต่งขึ้น(เพลงGood-bye day ของ yui)เพื่อแทนความในใจบอกกับโคจิว่า ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาเธอรู้สึกอย่างไรบ้าง และเธอ..อยากจะพบเขามาแค่ไหน
โคจิและคาโอรุมาที่ทะเลใกล้ๆกับบ้านของคาโอรุ ทั้งสอง ตกลงคบหากันที่นั่นเธอมีความสุขมาจนลืมเวลารู้อีกที ตอนนี้ ก็ตีสี่ครึ่งเสียแล้ว เธอบอกกับเขาว่า จำเป็นต้องกลับบ้านเดี๋ยวนี้แต่โคจิก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เพราะเธอยังไม่ได้บอกเรื่องโรคที่เป็นอยู่ให้โคจิรู้เธอจึงตัดสินใจ วิ่งหนีออกมา โคจิตกใจมาก และขี่มอเตอร์ไซตามเธอไป เมื่อตามทันก็ให้เธอขึ้นซ้อนท้าย และพาเธอไปส่ง บ้านทันที
ทันทีที่รถจอดถึงหน้าบ้าน เธอก็วิ่งอย่างไม้คิดชีวิตโดยลืมที่จะหยิบกีต้าร์ไปด้วยร่างของเธอวิ่งขึ้นบันได ผ่านโรงรถและถูกแสงอาทิตย์เพียงชั่ววูบ พ่อแม่ และมิซากิที่กำลังตามหาเธออยู่นั้น ก็กลับมาเมื่อมิซากิเห็นโคจิ ถึงวิ่งเข้ามาถามหา คาโอรุ เมื่อรู้ว่าคาโอรุเพิ่งกลับมาเธอจึงตกใจมาก รีบตะโกนเรียนพ่อและแม่ของคาโอรุได้รับทราบ โคจิคว้าแขนของมิซากิที่กำลังจะเดินหนีไปไว้ แต่กลับถูก เธอตบหน้าเสียนี่ มิซากิ : นายจะฆ่าคาโอรุหรือไง โคจิ : อะไรของเธอ? มิซากิ : เกิดคาโอรุตายขึ้นมามันน่าดีใจรึไง? โคจิ : ตาย?พูดเรื่องอะไร มิซากิ : คาโอรุป่วย! ถ้าตัวเธอถูกแสงอาทิตย์เธออาจจะตายก็ได้ โคจิตกใจมากเมื่อรับรู้เรื่องนี้ เขารู้สึกว่าเขาเองที่ผิด จึงพยายามจะรับผิดชอบแต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้เจอคาโอรุอีกเลยเพราะเธอ ไม่มาร้องเพลงที่เดิมอีกแล้วเขาจึงตัดสินใจไปหาคาโอรุที่บ้านคาโอรุรู้สึกแย่ ที่ไม่ได้บอกเรื่องสำคัญแบบนี้กับโคจิจึงไม่กล้าที่จะเปิดประตูไปพบหน้ามิหนำซ้ำ เธอยังไล่เขากลับไป และ บอกว่า "อย่ามาอีก" ซะนี่ หลังจากนั้นเธอก็ซึมไปตลอด ข้าวปลาไม่ยอมกิน จนพ่อและแม่ของเธอเริ่มเอะใจและเมื่อรู้ว่าคาโอรุไม่ไดเปลี่ยนใจไปจากโคจิ และยังชอบเขามากเหมือนเดิม จึงได้บอกให้มิซากิ ไปชวนโคจิมาทานอาหารเย็นที่บ้าน ในขณะเดียวกัน ที่โคจิ ตัดสินใจขายกระดานโต้คลื่นที่ตัวเองรักเพื่อไปซื้อใบสมัครเพื่อออกแผ่นซีดีให้กับคาโอรุ เขาเสนอเรื่องนี้ให้กับคาโอรุตอนที่ไปทานอาหารเย็น คาโอรุตอบตกลงที่จะไปออกซีดี เรื่องในวันนี้ทำให้คาโอรุรู้สึกสบายใจขึ้นมากเธอรู้ว่าโคจิไม่ได้โกรธอะไรเธอเลย รู้ว่าโคจิเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน และที่สำคัญรู้ว่าโคจิคิดอย่างไรกับเธอ... แต่...เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับเธอ เมื่อมือซ้ายที่คาโอรุใช้จับคอร์ดกีต้าร์เริ่มใช้งานไม่ได้ดั่งใจ เมื่อไปตรวจที่ร.พ. ผลปรากฎว่า โรคที่เธอเป็นอยู่นี้มันเริ่มลามไปถึงสมองแล้ว และอีกไม่ช้า มันจะลามไปทั่วร่าง ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเวลาของเธอ เหลือ น้อยลงเต็มทีแล้ว... เมื่อโคจิรู้เรื่องนี้เขาจึงมาเยี่ยมคาโอรุที่บ้าน โคจิคุยกับคาโอรุอยู่นาน คาโอรุเล่าถึงเรื่องครั้งแรกที่เธอมองโคจิจากหน้าต่างห้อง ให้เขาฟัง พอได้คุยกับโคจิแล้วคาโอรุสบายใจขึ้นมาก เธอเริ่มไม่กลัวที่จะต้องจากไป แต่กลับมาคิดว่า หลังจากนี้เธอจะทำอะไรได้ บ้าง ไม่ให้เวลาที่เหลือนี้เสียเปล่า เธอยิ้ม และบอกกับโคจิว่า "ถึงแม้ว่าแขนจะใช้ไม่ได้ แต่ฉันก็ยังร้องเพลงได้ ฉันจะร้องเพลงต่อไปนะ" ในขณะเดียวกัน โคจิเริ่มน้ำตาไหล เขารู้ดี ว่าคาโอรุอยู่กับเขาได้อีกไม่นาน...
เมื่อถึงวันที่จะไปอัดแผ่นเสียงคาโอรุไล่ทุกคนออกไปรอข้างนอก "ถ้าอยากฟัง ก็ไปหาซื้อซีดีมาฟังเองสิ" เธอพูดอย่างร่าเริงทุกคนออกไปจากห้อง คาโอรุขับขานบทเพลงสุดท้ายของเธอ "Good-bye day" แผ่นเสียงของคาโอรุเป็นที่นิยมอย่างมากเมื่อออกแผ่นมาได้ไม่นาน เพลงของเธอก็ถูกเปิดในคลื่นวิทยุแล้ว



คาโอรุ จากไปหลังจากนั้นไม่นานทิ้งไว้เพียงบทเพลงสุดท้ายแห่งความทรงจำที่จะไม่มีวันเลือนหายไปจากหัวใจของทุก คน

เธอยังอยู่ตรงนี้... อยู่ที่นี่ ในหัวใจของคนที่เธอรักและคนที่รักเธอเช่นกัน...